Monument der wachtende

Bij beeldende vorming kregen we deze keer de opdracht om met chamotteklei een wachtende persoon te boetseren. Dit moest gebeuren vanuit één stuk klei, zodat alle kanten vorm hebben.

Betekenis:
Als ik aan een wachtende persoon denk, zie ik iemand voor me die ergens tegenaan leunt, zijn benen over elkaar heen en het gezicht staat verveelt. Als ik zelf aan het wachten ben, heb ik ook precies zo'n houding.
Toen ik begon met kleien, had ik precies in mijn hoofd wat ik wilde maken. Later kwam ik erachter dat dat niet helemaal zou gaan lukken. Op de foto's is duidelijk te zien wat ik wilde maken en hoe het uiteindelijk is geworden.

Vorm
Alleen op het hoofd heb ik details toegepast bij het beeldje. Hij heeft haar en zijn gezichtsuitdrukking is duidelijk. Verder heb ik de rest glad gelaten, omdat ik niet goed wist wat ik ermee moest doen en ik nog weinig tijd had.

Materiaal
De materialen die ik gebruikt heb, lagen allemaal al klaar. De chamotteklei werd uitgedeeld, net als de placemats waarop we konden kleien. Water heb ik gebruikt om fouten te herstellen en om het lichaam glad te krijgen. De details (het haar en gezicht) heb ik aangebracht met een spateltje. Als laatst heb ik via de onderkant van het beeldje gaten geprikt tot bovenin met een ijzeren prikker. Dit gebeurde zodat de luchtbellen via die weg naar buiten kunnen tijdens het bakken.

Beschouwing
Ik heb mij laten inspireren door afbeeldingen die in de les werden laten zien. Mensen die aan het wachten zijn hebben hun schouders laag, leunen meestal ergens tegenaan en zijn niet al te vrolijk. Door deze kenmerken had ik al snel in mijn hoofd hoe ik mijn beeld eruit wilde laten zien.

Werkwijze
Op de basis- en middelbare school heb ik al eerder met chamotteklei gewerkt. Ik heb van de vorige keren niet onthouden dat je altijd vanuit één stuk moet werken om breuken te voorkomen. Dat is achteraf wel logisch. Ook het walken van de klei was nieuw voor mij. Ik vond het wel lastig om realistische verhoudingen te creëren.

Onderzoek
We begonnen gezamenlijk ons stuk klei te walken zodat alle luchtbellen uit het stuk zouden verdwijnen. Ook wordt de klei hier één stuk van. Vervolgens moesten we er een grote bal van maken om vanuit daar een goede inschatting te kunnen maken hoeveel klei je nodig hebt bij het hoofd en de ledematen. Ik heb eerst alleen de hoeveelheid klei naar de armen en benen geduwd en me nog niet bezig gehouden met vormen. Toen ik daar tevreden over was ben ik me gaan bezig houden met de vormen.
In mijn eerste gedachte hoe ik het beeld wilde maken, staat de man met één hand in zijn zij, met zijn andere leunt hij ergens tegenaan en zijn benen staan gekruist. Dit zie je goed op de eerste foto.

Bron: eigen foto

Na een tijdje ben ik erachter gekomen dat ik het mezelf heel moeilijk aan het maken was. Het beeldje zou zichzelf moeten dragen en zichzelf in evenwicht houden op één been als ik zijn benen gekruist wilde houden. Ik ben hier lang mee bezig geweest en kwam tot de conclusie dat het me niet ging lukken. Ik heb zijn benen dus aangepast en gewoon naast elkaar gehouden.

Hierna ben ik zijn armen in de goede houding gaan kleien en heb ik details toe gaan voegen (handen).

Toen ik dit gedaan had, ben ik de benen gaan afwerken. Hierbij heb ik schoenen gemaakt en met water de klei glad gemaakt. Het glad maken heb ik over het hele beeldje gedaan. 

Ik ben me daarna gaan bezig houden met het hoofd en de details erop. Ik heb mijn meneer haar gegeven, oren en een gezicht. Dit heb ik allemaal gedaan met gebruik van een spateltje.

Tot slot heb ik via de onderkant en onder zijn oksels een stuk of 20 gaten geprikt met een lange ijzeren draad. Dit moest gebeuren zodat tijdens het bakken, de luchtbellen via deze weg naar buiten zouden kunnen en het niet zou barsten.

Bron: eigen foto

Ik ben niet heel erg tevreden over mijn eindresultaat. Dit komt omdat ik in eerste instantie een heel ander beeld in mijn hoofd had van hoe ik het wilde hebben. Ik vind het jammer dat dat niet ging lukken. 

Ik ben ook niet tevreden over de verhoudingen die uiteindelijk te zien zijn in het eindresultaat. Ik vond het lastig realistische verhoudingen aan te houden, Dat zie je bijvoorbeeld duidelijk terug in de grootte van de voeten.

Waar ik wel tevreden over ben, zijn de details op het hoofd van het beeldje. Zijn haar en oren zijn goed gelukt.